Translate?

familie en naasten

‘In je eentje red je het niet, de gesprekken zijn nodig’

Jarenlang had Ruuds vrouw Aniek allerlei angsten. Ze kwam uiteindelijk in een psychose terecht en ze werd opgenomen op een gesloten afdeling van een kliniek. Ook voor Ruud was er toen zorg. Hij kreeg hulp via Prezens. “Er was nu ook ruimte voor mijn gevoel.”

shutterstock_271775594 ervaringsverhaal Ruud

“Aniek en ik leerden elkaar kennen in 1973”, vertelt Ruud. “We hebben altijd een geweldige relatie gehad. We deden alles samen, we reisden de hele wereld over. Zo’n 20 jaar geleden werd ze weggepest op haar werk. Toen zijn de angsten ontstaan. Aniek werd voor alles bang. Ze heeft daarna nooit meer gewerkt.

In die jaren was Aniek vaak diep verdrietig en lag ze dagen lang op bed. Ze kreeg medicijnen, had gesprekken met psychologen en hulpverleners en deed allerlei verschillende therapieën. Maar ze kwam er uiteindelijk niet verder mee. Ik ben eigenlijk blij dat het in 2015 compleet mis ging. Ze kreeg een psychose. Vanaf toen kwam de hulp waar we al jaren op wachtten.

Op straat in badjas

Zo’n 5 jaar eerder was Aniek aan de drank geraakt. De medicijnen tegen haar angsten hielpen niet en dus stopte ze ermee. Een glaasje wijn gaf meer rust, vond ze. Maar dat ene glaasje werden er steeds meer. Ik had het niet door. Toen biechtte ze aan een vriendin op dat ze verslaafd was aan de drank. Ze stopte, maar hield dat niet vol. Stiekem begon ze weer te drinken. Ze zorgde niet meer voor zichzelf, ze sliep slecht en at slecht.

Nog later werd ze psychotisch. Ze had gehoord over het gevaar van stijgend zeewater bij een tsunami. Op een dag pakte ze al onze spullen in om naar zolder te brengen. De huiskamer stond vol met dozen. Die week werd het steeds erger. Ze was heel onrustig. Ik moest haar een paar keer ‘s nachts van straat halen. Aan het eind van die week was ik tot in de ochtend met haar bezig geweest en toen oververmoeid in slaap gevallen. Om zes uur belde de politie aan: ze zwierf op straat in haar badjas.

Eindelijk een gerust gevoel

Het was verschrikkelijk, maar ik was blij dat het gebeurde. Ik kon het niet meer aan. Aniek werd opgenomen op de gesloten afdeling van Zuiderpoort. Ze ontvingen ons daar heel warm. ‘Kom binnen’, zeiden ze. ‘Jullie hebben vast nog niks gegeten. Willen jullie koffie, willen jullie een boterham?’ We kregen een boterham met kaas. Ik had eindelijk een gerust gevoel. Aniek was in vertrouwde handen en er was ook hulp voor mij.

Ik vind het nog steeds moeilijk om dit te vertellen. Het grijpt me erg aan. Ik schaamde me voor Anieks gedrag. Ik heb getwijfeld om uit de relatie te stappen, maar dat wil ik niet. Ik wil er zijn om haar te helpen. Werk was een prettige afleiding voor me, maar door de stress kon ik me niet meer goed  concentreren. En nog steeds kan ik dingen minder goed onthouden dan vroeger.

Over mezelf nadenken

Eind 2016 ben ik bij Prezens op het familiespreekuur geweest. Dat deed me heel erg goed. Ik heb 3 gesprekken gehad met een therapeut. Ze was heel praktisch, ze zette de zaken voor me op een rijtje. En ze liet me over mezelf nadenken. Over wat het met mij had gedaan. Haar advies aan mij: Ga leuke dingen voor jezelf doen.

Ik heb bij Prezens ook een training ‘Mindfulness voor mantelzorgers’ gedaan. Dat was een groep van zo’n 10 mensen. Ze hadden allemaal een familielid met psychische problemen. Ik ging er de eerste keer met een enorm rotgevoel weg, al die mensen met hun verdriet. Maar ik ben wel doorgegaan. Het was goed om ervaringen te delen. Er was nu ook ruimte voor mijn gevoel.

Steun om door te zetten

Op een gegeven moment ging het weer mis met Aniek. Ze werd heel manisch. Dat is dat je te veel energie hebt, het is het tegenovergestelde van depressief. Het is gevaarlijk, je maakt jezelf te moe. Aniek werd weer opgenomen. Tussen mij en haar ging het niet meer goed. Hulpverleners deden de gesprekken zonder mij. Aniek wilde mij er niet meer bij hebben. Dat vond ik heel erg.

Het gaat nu beter met Aniek. Er is een langzame weg omhoog met veel hobbels. Het gaat ook weer beter tussen ons. Het familiespreekuur en de mindfullnessgroep gaven mij de steun om door te zetten. In je eentje red je het niet, de gesprekken zijn nodig.”

Ruud is niet zijn echte naam.