‘Ik weet nu eindelijk wat er met me is’

We waren thuis met 6 kinderen. Mijn broertje overleed aan kinderverlamming toen hij 9 jaar was. Dat heeft mijn moeder nooit kunnen verwerken. Ze kon niet tegen drukte en had veel angsten. Daar heb ik wel veel last van gehad.

Mijn depressies begonnen toen ik 27 jaar was, ik had toen al 2 kinderen. Ik werd 2 keer achter elkaar opgenomen in het crisiscentrum. Ik kwam weer thuis, maar na een tijdje kwam de depressie terug. Ik was altijd onrustig. Ze brachten me naar een psychiatrisch ziekenhuis in Amersfoort. Toen het thuis niet goed ging met mijn man en kinderen, wilde ik weer naar huis. Na die tijd heb ik allerlei therapieën, gesprekken en medicijnen gehad.

Blij met de diagnose

De chaos in mijn hoofd werd steeds groter, ik kon drukte om me heen niet aan. Mijn huisarts zei: ‘Het zou kunnen dat je ADHD hebt.’ Hij verwees me naar de polikliniek van GGZ inGeest op de Overschiestraat. Ik ben daar 3 keer geweest om testen te doen. Toen werd duidelijk dat ik geen ADHD heb, maar autisme. Mensen met autisme hebben vaak moeite met veranderingen en met drukte. Dat was vorig jaar, ik was 69 jaar. Ik dacht: ‘Eigenlijk heb ik het altijd geweten.’

Aan de ene kant was ik blij. Zeker bij vrouwen op mijn leeftijd is het moeilijk om autisme te ontdekken. Vaak denken ze dat het om depressie gaat. Ik was blij omdat ik nu hulp zou krijgen hiervoor. Aan de andere kant vond ik het ook moeilijk, zeker als mensen zeiden: ‘Joh, je hebt helemaal geen autisme.’ ‘Dat kunnen jullie wel zeggen’, dacht ik dan, ‘maar ik weet wat ik voel.’

Allebei snel last van prikkels

Op de polikliniek stelden ze voor dat ik naar een gespreksgroep zou gaan, maar dat vond ik doodeng. Toen ben ik bij Jolanda gekomen voor gesprekken. Zij is ervaringsdeskundige, zij heeft hetzelfde als ik. We herkennen dingen bij elkaar. We hebben allebei snel last van geluiden of geurtjes of merkjes in kleding die irriteren. Die herkenning was fijn.

Ik heb veel gesprekken met Jolanda gehad, het klikte. Ze heeft me heel goed geholpen. Ze nam altijd de tijd en was rustig en duidelijk. Dat is prettig voor iemand met autisme.

Terug in een depressie

Inmiddels had mijn dochter ook allerlei problemen. Ze zei dat ze door mij een nare jeugd had gehad. Ze werd steeds bozer op me en wilde me niet meer zien. Daardoor kwam ik weer in een depressie. Jolanda zag het gebeuren. Ze schakelde meteen hulpverleners van FACT Ouderen in. Ze vertelde hen dat ik autisme heb en waar ze op moesten letten. Daardoor konden ze me beter helpen. Nu denk ik: ‘Was maar eerder duidelijk geweest dat ik autisme heb, dan hadden andere therapeuten me misschien ook beter kunnen helpen.’

De mensen van FACT zijn 2 weken lang elke dag bij mij thuis langsgekomen. Mijn vriendin kwam ook iedere dag. Maar ik wilde niet meer. Toen ben ik naar kliniek De Nieuwe Valerius gebracht. Na ruim 3 maanden kon ik weer naar huis. FACT komt nu nog iedere week en als er iets is, kan ik meteen bellen. Dat geeft rust.

Rust nemen en grens aangeven

Ik speel nu iedere week badminton, ik wandel en ik ga naar de kookclub in het buurthuis. De club is met 8 mensen best groot. En de keuken in het buurthuis is klein. Soms trek ik me even terug en ga ik uien snijden in een andere ruimte. Ik weet nu wat ik wel en niet aankan. Ook maak ik me minder zorgen dan vroeger. Ik weet eindelijk wat er met me is, ik verdedig me niet meer.

Ik heb ook geleerd dat ik rust moet nemen als ik iets heb gedaan. En dat ik mijn grens moet aangeven. Het is goed dat ik naar de polikliniek autisme ben gegaan. Ik ben blij dat ik met Jolanda kon praten. Zij zag dat het niet goed met me ging en heeft FACT Ouderen erbij gehaald. Die therapeuten houden me nu goed in de gaten. Het is fijn dat er mensen zijn die met me meedenken.

Sabine is niet haar echte naam.