Suïcide is vreselijk, maar het gebeurt. Daar mogen we de ogen niet voor sluiten.

“In april 2018 ben ik bij GGZ inGeest komen werken. Net twee maanden daarvoor had ik mijn vader verloren door suïcide. Ik zat nog wel midden in de verwerking daarvan, maar toen ik deze functie zag, voelde ik ook dat ik iets moest met mijn ervaring. Een sterke, persoonlijke drive om me in te zetten voor mensen die met suïcide te maken hebben.

Totaal onverwacht

De dood van mijn vader kwam hard aan; niemand had het zien aankomen, ik ook niet. Hij was een positieve, sterke, hardwerkende en lieve man. We waren altijd een leuk,  hecht gezin, mijn moeder en hij hadden een goed huwelijk en hij had al dertig jaar zijn eigen fysiotherapie praktijk. Eind 2017 kreeg hij echter hevige rugklachten met zenuwpijnen en daardoor ook  slapeloze nachten. Hierdoor  kon hij niet meer werken en zijn leven leiden zoals hij gewend was. Mijn moeder had haar baan, mijn broer en ik woonden allang niet meer thuis, dus mijn vader zat letterlijk ineens in zijn eentje thuis.  En ook al had ik geregeld contact met hem, ik heb zijn suïcide nooit zien aankomen, want we waren altijd positief en dachten ‘’het komt wel goed.’’ Achteraf, nu ik er ook vanuit mijn werk mee bezig ben, realiseer ik me dat er toch wel signalen zijn geweest en veel factoren die van invloed zijn geweest bij deze keuze. Maar op dat moment kwam het echt voor iedereen totaal onverwacht.

Geen weg naar boven meer

Het feit dat het goed met iemand lijkt te gaan, een fijn gezin heeft, vrienden… het is absoluut geen garantie. Iedereen kan in korte tijd in een situatie terechtkomen waarin hij geen uitweg meer ziet. Denkt dat de enige oplossing is om uit het leven te stappen. Mijn vader, die altijd zo nuchter en energiek was, had het er blijkbaar enorm moeilijk mee dat hij werkeloos thuis zat. Nota bene in de koudste en donkerste maanden van het jaar. Nu was hij degene die geholpen moest worden in plaats van dat hij normaal altijd anderen hielp. En na het lezen van zijn afscheidsbrief bleek ook hoe groot zijn wanhoop was, hoe het niet slapen hem opbrak en het gevoel dat  hij ons tot last zou zijn. Voor hem leek er toen geen weg naar boven meer.

Erover praten helpt echt

Je leven stort op zo’n moment letterlijk in maar ik heb het geluk gehad met mijn sociale vangnet: mijn vriend, broer, moeder, familie, vrienden en collega’s. Daarom liep ik na 3 weken ook alweer op het werk rond. Niet dat ik veel energie had, maar de mensen om mij heen gaven mij de energie en de ruimte. Ik stond er niet alleen voor en kon en mocht er vooral ook over praten. Ook hielp het mij om deel te nemen aan een praatgroep voor nabestaanden. De erkenning en herkenning en het delen van je verhaal is heel fijn. Tegelijkertijd schrok ik ook van de verhalen rondom het taboe, het niet over de doodsoorzaak van je dierbare mogen praten, het enorme stigma wat mensen tegenkwamen. Dit was dus een extra stimulans om het wel te doen. Daarom wil ik niet alleen nabestaanden oproepen om te praten over suïcide, maar ook behandelaren wijzen op het belang ervan. Betrek de familie, vraag wat ze nodig hebben. Het is al erg genoeg om zoiets mee te maken, maar als je dan ook nog eens het gevoel hebt het voor je te moeten houden. Het erover praten heeft ons in elk geval ook geholpen om zo een beeld te krijgen van welke factoren van invloed zijn geweest en waarom hij dus tot die keuze is gekomen. Nog steeds denken wij, gezond als we zijn, dat het onnodig was. Maar we hebben wel de rust gevonden omdat we het erover hebben gepraat en dat nog steeds doen.

Ik zet me in voor suïcidepreventie en denk aan alle nabestaande die iemand op deze manier hebben verloren Daarom draag ik op 10 september een wit shirt. Ja, suïcide is vreselijk. Maar het komt voor. En daar mogen we de ogen niet voor sluiten.”